23 Resource id #7 Andrzej Banaszak
STRONA W BUDOWIE
klaster COP
klaster COP
www.klastercop.pl

 

 

Nasze wystąpienia w Sejmie od 14.33

 

VI Forum Gospodarcze Powołanie Rady Programowej
VI Forum Gospodarcze Program części panelowej

 

 

 

Ludzie COP



Andrzej Banaszak
Andrzej Banaszak


Andrzej Banaszak (1872 –1956) wielkopolski rolnik, działacz społeczny, przedsiębiorca COP


Andrzej Banaszak – wielkopolski ziemianin, rolnik na resztkach rodowych, przejmowanych przez Królewską Pruską Komisję Osadniczą dla Prus Zachodnich i Poznania (Königlich Preußische Ansiedlungskommission für Westpreußen und Posen) w myśl idei HaKaTa`y. Dzierżawił i zarządzał majątkami rolnymi, wprowadzając nowoczesną gospodarkę upraw, opartą na lokomobilach i maszynach od Hipolita Cegielskiego z Poznania, konkurując z silnym rynkiem produktów Heinrich Lanz`a AG z Mannheim.

AB był patriotycznym założycielem spółdzielni, spółek parcelacyjnych, zarobkowych oraz kółek rolniczych i oddziałów Banku Ludowego na terenach Wielkopolski. Były one miejscem kształcenia i wychowania inteligencji gospodarczej i patriotyzmu obywatelskiego.

Ożeniony z Józefą z d. Kowalską w 1898 miał córkę Leokadię i trzech synów Ludwika, Juliana i Stefana.

Pani Józefa pochodząca z ziemskiej rodziny, była kobietą mądrą, energiczną i konsekwentną w realizacji podejmowanych decyzjach. Prowadziła dom w dzierżawionych majątkach, a później w Essen, Kruszwicy, Bydgoszczy – dbając o gruntowne dzieci wykształcenie. W czasach dziejowych rewolucji i wojen były to cechy wielkiej wartości. Takie Kobiety, żony, matki były największym dobrem polskości Wielkopolskiej Ziemi.

W 1905 AB podejmuje prace w odlewniach i walcowniach Zagłębia Rhury (Essen). Tam bierze czynny udział w organizacjach polskiego wychodźstwa, jak Polski Uniwersytet Ludowy, Rodło, Sodalicja Mariańska (skarbnik), Sokół (sekretarz), Narodowiec, Polski Związek Zawodowy Metalowców w Nadrenii i Westfalii.

Po wybuchu I Wojny Światowej AB powołany do cesarskiego wojska uczstniczy w bitwach frontu zachodniego. Jako jedyny ocalały w oddziale po ataku gazowym, po leczeniu w szpitalu, powraca do pracy w Essen, kształcąc syna Ludwika w instytutach technicznych Essen i Düsseldorfie oraz w Bydgoszczy Juliana i Leokadię.

Powraca z rodziną do Polski (w 1919 -`20) ze zrewolucjonizowanych Niemiec i kupuje dom w Kruszwicy i Bydgoszczy. Podejmuje pracę w Wielkopolskiej Papierni SA, a dzieci Leokadia i Julian oraz Stefan podejmują dalsze nauki i studia. Syn Ludwik, jako projektanta i asystent dyrektora ds. produkcji, pracuje w Wielkopolskiej Papierni SA. Powołany do WP bierze udział w Wojnie Bolszewickiej.

AB angażuje się w import podzespołów maszynowych najnowszych technologii dla powstającego polskiego przemysłu, organizując transporty przez port w Gdańsku, potem przez Gdynię i Bydgoszcz.

W 1926 wyjeżdża do m. Zagożdżon (Pionki) k. Radomia, gdzie syn Ludwik z rozkazu Min. Spraw Wojskowych od 1923r. pracuje, jako projektant w Wojskowej Wytwórni Prochu.

AB wobec braku środków transportu dla tysięcy pracujących na trzy zmiany (ciągła chemiczna prod.) oraz braku dróg dojazdowych, na polecenie dyrekcji Wojskowej Wytwórni Prochu (od 1931 PWP), organizuje Spółkę Firmową „KOLARZ” dla produkcji i serwisu rowerów i motocykli w warsztatach montażu, spawania, lakierowania piecowego, korzystając z najwyższej klasy lakierów nitrocelulozowych produkowanych w PWP. Zaopatrywani są w nie pracownicy fabryk PWP w Polsce (5 tys.1939). Po nałożeniu embarga przez Niemcy na rowery i motocykle oraz części, jako strategiczne dla Polski, AB sprowadza z Francji, Anglii i USA, doskonałej jakości części, a rowery i motocykle jeżdżą kilkadziesiąt lat (jeszcze w latach `60). Dyrekcja PWP dopłaca pracownikom do kupowanego roweru nawet do 40% w zależności od wysokości pensji.

Marka „KOLARZ” szanowana była w zawodowym kolarstwie i zamawiano specjalne wykonania (m.in. Śliwiński na trasie Tor de Pologne 1929, Józef Stefański Olimpiada 1928 Amsterdam, wygrał Tour de Pologne 1929). Firma KOLARZ działa do 1946 r.

W czasie okupacji niemieckiej AB angażuje się w organizację Ludowych Kuchni RGO w Pionkach dla wysiedlonych z woj. Lwowskiego, Wielkopolskiego, Powstańczej Warszawy (do 1000 obiadów dziennie). Prowadzi skup i transport artykułów rolnych na Ziemi Radomskiej w czym pomaga mu znajomość okupanta kultury i języka (Hochdeutsch).

W roku 1948 małżeństwo Andrzeja i Józefy B zostaje odznaczone złotym krzyżem za długoletnie pożycie i wychowanie czwórki dzieci. Uroczystość 50-lecia pożycia małżeńskiego jest uczczona mszą świętą w parafialnym kościele pw św. Barbary w Pionkach i celebrowana przez proboszcza mgr teologii ks. Seweryna Kiersztajna.

Andrzej i Józefa Banaszakowie zmarli w 1956 roku i zostali pochowani w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Pionkach, w „Kongresówce”.

Swoją, Wielkopolan kulturą, kultem pracy organicznej, życiem tradycji rodzinnej i wiary, scalali dzielnice Ojczyzny, rozdartej wiekowymi rozbiorami przemocy.

 

 

 

 



POZOSTAŁE ARTYKUŁY Z TEGO DZIAŁU:

Henryk Władysław Magnuski -
Janusz Szczepan Baurski -
Julian Banaszak -
Jan Walczyński -
Czesław Sudlitz, -
Dla mediów Kontakt